Namaszczenie chorych

Jeden spośród siedmiu sakramentów – sakrament namaszczenia chorych – przewidziany jest dla ciężko chorych.

Chory lub ktoś z jego otoczenia wzywa kapłana, zwłaszcza gdy choroba zagraża życiu lub gdy siły chorego, np. z powodu jego wieku, bardzo opadły. Kapłan modli się wraz z domownikami za chorego.

Namaszcza jego czoło i ręce olejem świętym, wypowiadając przy tym słowa:

„Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha świętego” Amen.

Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie. Amen”.

Chory, który nie stracił przytomności, powinien też przyjąć sakrament pokuty i Komunię świętą (Wiatyk).

Namaszczenie może być powtarzane przy każdym nawrocie ciężkiej choroby.

O namaszczeniu chorych czytamy w Liście św. Jakuba: „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana.
A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5, 14-15)

Pragnienie przyjęcia tegoż sakramentu przez chorego należy zgłosić w kancelarii parafialnej lub zakrystii kościoła.

Sakrament ten udzielany jest w domu chorego lub w szpitalu.

Przygotowanie mieszkania: stół nakryj obrusem, postaw krzyż, zapal świece, w naczyniu wodę święconą, kilka wacików, troszeczkę soli, małą kromkę chleba.

Indywidualne wizyty u chorych, należy zgłosić w kancelarii parafialnej.